بیشتر آنها دوزیستان آنها دقیقاً والدین دوست داشتنی نیستند – آنها فقط یک جفت پیدا می کنند و تا آنجا که ممکن است تخمک یا اسپرم آزاد می کنند، به این امید که لاروهای زنده حداقل از چند تخم بارور شده بیرون بیایند و حداقل برخی از آن لاروها تا بزرگسالی زنده بمانند.
با این حال، در یکی از هر پنج گونه دوزیست، یک یا هر دو والدین با استفاده از انواع استراتژی‌های گیج‌کننده از فرزندان خود مراقبت می‌کنند.
مشهورترین والدین دوزیست، آنهایی هستند که رنگ روشن دارند قورباغه های سمی، گروهی متشکل از حدود 200 گونه که در این مقاله بارها مورد بحث قرار خواهد گرفت. جنیفر استینوسکی زیست‌شناس از دانشگاه کاستاریکا، که سال‌ها پیش زمانی که آنها را در یک سفر علمی به عنوان دانش‌آموز دید، تصمیم به مطالعه این گروه گرفت، می‌گوید با این حال، مهارت‌های فرزندپروری آنها ممکن است آن‌طور که قبلا تصور می‌شد استثنایی نباشد. “من فکر می کنم آنها فقط توجه زیادی را به خود جلب کرده اند زیرا بسیار زیبا هستند. آنها برای مطالعه بسیار دوست داشتنی هستند.»
پس چه چیزی یک والدین دوزیست نمونه را می سازد؟ هنوز چیزهای زیادی برای کشف باقی مانده است، اما برخی از اصول کلی ظاهر شده است.
از آب دوری کنید
بر خلاف خزندگان و پرندگانی که از آنها به وجود آمده‌اند، اجداد دوزیستان امروزی هرگز تخم‌هایی با پوسته‌های قوی و ضد آب ایجاد نکردند. این بدان معنی است که تخم های آنها برای زنده ماندن به آب نیاز دارند، مانند لاروهای آبشش که معمولاً در حال چرخش ظاهر می شوند.
با این حال دریاچه‌هایی که بسیاری از دوزیستان در آن تخم‌گذاری می‌کنند، مملو از حیوانات دیگر هستند، بسیاری از آنها مشتاق هستند که رژیم غذایی خود را با خوردن تخم‌ها تکمیل کنند. اوا رینگلر، زیست‌شناس رفتاری از دانشگاه برن در سوئیس، می‌گوید: «این باید یکی از دلایلی باشد که چرا بسیاری از گونه‌ها روش‌هایی را برای تخم‌گذاری دور از آب ایجاد کرده‌اند.»
در اخیر مقاله در بررسی سالانه اکولوژی، تکامل و سیستماتیکرینگلر، استینوسکی و همکارانش مکان‌های مختلفی را که دوزیستان برای تخم‌گذاری تکامل یافته‌اند، توصیف می‌کنند. برخی از گونه ها لانه های فوم می سازند تا تخم های خود را شناور نگه دارند. برخی دیگر آنها را روی گیاهان بالای آب می گذارند تا لاروها به محض بیرون آمدن از تخم سقوط کنند. برخی فراتر رفتند: قورباغه عجیب و غریب سورینام (پیپا پیپابرای مثال، تخم‌ها را در کیسه‌های مخصوص نوزادان روی بدن خود ذخیره می‌کند.
دور نگه داشتن تخم‌ها از آب به ویژه در مناطق گرمسیری مرطوب رایج است، جایی که تخم‌ها، لاروها و والدین کمتر خشک می‌شوند. رینگلر می گوید: «با این حال، کشاورزی دوزیستان به مناطق استوایی محدود نمی شود. “ماما قورباغه نر (آلیتز متخصصین زنان و زایمانبه عنوان مثال، در اینجا در سوئیس، از تخم ها با حمل آنها بین پاهای عقب خود محافظت می کند.
با هم کار کنید (در صورت لزوم)
بسته به گونه، مراقبت والدین دوزیستان توسط پدر، مادر یا هر دو انجام می شود. استراتژی تکامل یافته به نحوه تولید مثل یک گونه مربوط می شود. سمندر و سمندر بیولوژیست تکاملی Balazs Vagy از دانشگاه Debrecen در مجارستان، می گوید که گروه جالبی برای نشان دادن اهمیت این موضوع هستند، که تعدادی از مطالعات را در مورد مقایسه سبک های فرزندپروری در دوزیستان انجام داده است تا بفهمد چگونه ممکن است به وجود آمده باشند.
در برخی سمندرها – آنهایی که تصور می شود بیشتر شبیه اجداد مشترک کل گروه رفتار می کنند – تخمک ها در خارج از بدن بارور می شوند و ماده تخم گذاری می کند و نر اسپرم خود را از بالا آزاد می کند. در این گونه‌ها، نرها بیشترین مراقبت را انجام می‌دهند، که تا حد زیادی به محافظت از تخم‌ها در برابر شکارچیان خلاصه می‌شود. واگی می‌گوید: «این منطقی است، زیرا آنها مطمئن هستند که پدر هستند و ماده‌ها ممکن است بتوانند قبل از انجام لقاح از آنجا فرار کنند.»
اما در بیشتر گونه‌های سمندر، مانند نیوت‌ها، تخم‌ها در داخل بدن ماده بارور می‌شوند، البته تا حدودی غیرمستقیم: نر بسته‌ای از اسپرم را رسوب می‌کند، که سپس ماده با دهانه کلوآک خود می‌خورد. در این مورد، نر اغلب ترک می کند و ماده از فرزندان مراقبت می کند. رینگلر توضیح می‌دهد: «نسب مبهم‌تر است و ماده عمدتاً با لاروهای در حال رشد مرتبط است، بنابراین نرها می‌توانند برای جفت‌گیری با دیگر ماده‌ها فرار کنند. بنابراین، مراقبت از پدر در گونه‌های لقاح داخلی بسیار بعید است.
در قورباغه های دارت سمی، لقاح در خارج از بدن ماده، اما معمولاً دور از آب صورت می گیرد. این تفاوت بزرگی در تکامل استراتژی فرزندپروری ایجاد می‌کند: برای زن آسان‌تر است که مطمئن شود همسر انتخابی او تنها کسی است که تخم‌هایش را بارور می‌کند – که در یک دریاچه شلوغ می‌تواند دشوار باشد – و برای مرد مطمئن است. که نسل اوست.
شاید به همین دلیل است که فرزندپروری مشترک در این گونه ها تکامل یافته است. نرها با صدای بلند از یک قلمرو دفاع می‌کنند و ماده‌ها به دنبال نرهایی با ویژگی‌های اصلی می‌گردند تا در خلوت نسبی تخم‌گذاری کنند. هر جنسیت نقش خود را در مراقبت ایفا می کند، اما آزمایشات این را نشان می دهد اگر یکی از والدین ناپدید شود، دیگری می تواند مسئولیت را بر عهده بگیرد. برای پدری شما مردان تضمین شده است به ویژه به مراقبت از انواع تخم مرغ علاقه دارند در قلمرو آنها یافت می شود، در حالی که ماده ها حساس تر هستند.
برخی از والدین دوزیست با سایر گونه های خود همکاری می کنند. در برخی از گونه های سمندر، ماده ها از تخم ها و جوان ها در یک لانه جمعی مراقبت می کنند، احتمالاً نمی دانستم کدام یک از توله ها مال آنهاست. و در گونه‌هایی مانند قورباغه‌های درختی کف‌دار آفریقایی، ماده با چندین نر همکاری می‌کند تا ترشحات آنها را به یک لانه کف‌آلود تبدیل کند که در آن تخم‌گذاری کند. در حالی که نرها از دعواهای فیزیکی رایج در سایر قورباغه ها اجتناب می کنند، همه آنها اسپرم خود را در یک لانه آزاد می کنند و این اسپرم ها برای بارور کردن تخمک ها با هم رقابت می کنند.
به حرکت ادامه دهید
برخی از گونه‌های دوزیستان که تخم‌های خود را در خشکی می‌گذارند، مرحله لاروی را به‌طور کامل رد می‌کنند و از مادر کاملاً شکل گرفته بیرون می‌آیند. اما بسیاری از آنها به صورت لارو بیرون می آیند و معمولاً برای یافتن آب به کمک نیاز دارند. ماده قورباغه حفره دار دماغه مرمری که به آن قورباغه دماغ بیل نیز می گویند.همیسوس مارموراتوس) آنها در اتاق های پرورش زیرزمینی تخم می گذارند و بعداً ممکن است یک سرسره بسازد تا به لاروها کمک کند تا به سمت آب حرکت کنند.
برخی از قورباغه ها قورباغه ها را روی پشت خود حمل می کنند. رینگلر می‌گوید: «ما تنوع بسیار زیادی را در نحوه مدیریت قورباغه‌های سمی مختلف با این کار می‌بینیم. برخی از گونه ها، مانند قورباغه سمی ران درخشان (فمورالیس را تخصیص می دهد) که در گویان فرانسه تحصیل می کند، هر بار بچه قورباغه های زیادی را به یک استخر بزرگ آب می برد. دیگران، مانند قورباغه سمی توت فرنگی (اوفاگا پومیلیو) که استینوسکی در کاستاریکا تحصیل کرده است، آنها را یکی یکی بیاورید به استخرهای کوچک آب ایستادهمانند آنهایی که بین برگهای گیاهان بروملیاد در بالای درختان جمع می شوند.
تنقلات بیاورید
این استخرهای کوچک از آب باران روی گیاهان اغلب حاوی غذای کمی هستند یا اصلاً غذا ندارند، به همین دلیل است که برخی از والدین قورباغه برای تغذیه فرزندان خود تکامل یافته اند. قورباغه‌های سمی توت‌فرنگی ماده مرتباً از استخرهایی بازدید می‌کنند که بچه‌هایشان در آنها زندگی می‌کنند تا تخم‌های بارور نشده بگذارند و سپس بچه‌های قورباغه‌شان آنها را بخورند. “تحقیقات نشان داده است تخم مرغ برای بقای فرزندان ضروری استاستینوسکی می گوید، و همچنین انتقال سم محافظ از لاروها.” در گونه های دیگر قورباغه ها تخم ها ضروری نیستند، اما به عنوان غذای کمکی عمل کند.
شايد قابل توجه ترين راه هاي تغذيه فرزندان در كم شناخته شده ترين گروه دوزيستان، كسيليان هاي كرم مانند بي پايان يافت شود كه بخش اعظم زندگي خود را در زير زمين مي گذرانند و از كرم ها و حشرات تغذيه مي كنند. الکس کوپفر زیست‌شناس از موزه دولتی تاریخ طبیعی در اشتوتگارت آلمان می‌گوید: «مانند سایر دوزیستان، سیسیلیان‌ها به روش‌های مختلف از بچه‌های خود حمایت می‌کنند». اما در برخی از گونه‌ها چیزی واقعا منحصربه‌فرد یافتیم: ماده‌ها لیپیدها و قندها را در لایه‌های بیرونی پوست ذخیره می‌کنند. به عنوان غذا برای بچه های خود بیاندازند“
گویی این کافی نبود، یک مطالعه اخیر در علوم پایه گزارش شده است که در سسیلین حلقه ای تخمگذار (Siphonops annulatus)، مادر از کلواک خود ماده شیری ترشح می کند که جوجه ها به زودی می خورند. به نظر می رسد که او این کار را در پاسخ به لمس فیزیکی و شاید نشانه های صوتی فرزندانش انجام می دهد.
چرا آنها را به داخل دعوت نمی کنید؟
حتی شاید عجیب تر از آن باشد که تعدادی از گونه های سسیلیان، مانند سسیلیان ریو کائوکا (Typhlonectes natans، و همچنین چندین سمندر که در آنها تخم مرغ است آنها به ماده تخم می زنند. در برخی از سسیلین ها، جوان از سلول ها یا ترشحات یک ساختار غذایی در مجرای تخمدان خود تغذیه می کند. ترتیب مشابهی در سایر گروه‌های دوزیستان یافت نشده است، اگرچه تعدادی از گونه‌ها زنده‌زا هستند و جوان‌های زنده از دستگاه تولید مثل بیرون می‌آیند. در حالی که این امر تعداد فرزندانی را که یک ماده می تواند تولید کند محدود می کند، شانس زنده ماندن آنها را نیز افزایش می دهد.
رینگلر گفت که اغلب در گونه هایی که در شرایط بسیار سخت زندگی می کنند، مانند سمندرهای آلپی در مناطقی که ممکن است 10 ماه از سال پوشیده از برف باشد، دیده می شود. در آنجا، تنها راهبرد قابل اجرا این است که لاروها تا زمانی که ممکن است در بدن باقی بمانند و بچه های کاملاً رشد یافته به دنیا بیاورند.
برخی از گونه های دوزیستان حتی فرزندان خود را می بلعند. قورباغه نر داروین (راینودرما داروینی) تخم ها را در کیسه صوتی خود نگه می دارد تا زمانی که از تخم خارج شوند. Stinoski می‌گوید: «اگر هرگز ویدیویی در مورد آن ندیده‌اید، باید ببینید. «در اصل او قورباغه های کوچک استفراغ می کند“
ناپدید نشو لطفا
متأسفانه، یک گونه نزدیک از شیلی، راینودرما روفوم، که قورباغه ها را پس می گیرد، به شدت در خطر انقراض است، شاید حتی منقرض شده باشد. و دو گونه منحصربه‌فرد از قورباغه‌های استرالیایی که ماده‌ها در معده‌های غیرفعال موقت خود قورباغه‌ها را در خود جای می‌دهند، اکنون بدون شک منقرض شده‌اند. واگی می گوید: «از دست دادن یک گونه همیشه غم انگیز است، اما از دست دادن چنین رفتار منحصر به فردی حتی بدتر است».
در مواجهه با تخریب زیستگاه و تغییرات آب و هوایی، برخی از والدین دوزیست ممکن است بتوانند با حفظ امنیت فرزندانشان در داخل، جابجایی آنها در اطراف یا تهیه غذای اضافی به آنها کمک کنند تا زنده بمانند. اما بسیاری از این رفتارهای فوق‌العاده پیچیده و گونه‌هایی که برای بقا به آنها وابسته هستند، احتمالاً در برابر تغییرات محیطی بسیار آسیب‌پذیر هستند.
رینگلر می‌گوید: «دوزیستان به دلیل مراحل مختلف زندگی‌شان، در طول زندگی خود به زیستگاه‌های مختلف و انواع غذا نیاز دارند و از دست دادن تنها یکی از آنها می‌تواند آنها را به خطر بیندازد. “در سطح جهانی، آنها بیشترین هستند در معرض خطر گروهی از مهره داران ما واقعاً باید از آنها مراقبت بیشتری کنیم.»